Bizi korkutan bu adamın ne sefil hali nede boynunda çıkmış olan ve yakasına değen urdu. Bizi korkutan onun yalnızlığı idi."
Varolmanın verdiği ızdırabı hissedenlerin anladığı bir kitap Bulantı, Sartre'ın bize bıraktığı en büyük eseri, saniyeler içinde herşeyimi yitirmişim de hemen yeniden özgürlüğe mahkum edilmişim gibi bir his uyandıran bir kitaptı, hayatımda kelimelerle anlatılmayacak kadar derin, ağır, kimi zaman kaldırması çok güç panikler uyandıran ama yine de umutsuzluğun verdiği gerçeği devrimci umudu bana öğreten bir yol arkadaşıydı.
Bu kitapta geçen bir parça vardı, kitabı okuyanların içinde merak uyandıran, varoluştuğunu hissettiğinde gelen bunaltıyı geçiren bir parçaydı bu en azından Sartre öyle diyordu. Bu kitabı okuduktan sonra bu parça hakkında baya bir araştırma yaptım ve sonunda Sartre'ın 1926 da Sophie Tucker'ın Ted Lewis ve ekibiyle söylediği versiyonundan bahsettiğini öğrendim. Uzun uğraşlar sonucu bu versiyonun 1926 tarihli bir taş plağını elime geçirdim. O zaman bu kayıt Bulantı'yı anlayan ve gerçekten hissedenlere gelsin... Ve hissettiğimiz o "Bulantı" bu kaydın cızırtıları arasında kaybolsun...
"Plağı bir daha çal Madelaine! "
